Evening prayer

Την περίοδο που προετοίμαζα το δεύτερο βιβλίο μου για το παλαιό Δελχί, είχα τη χαρά να επισκεφτώ το Jama Masjid, ένα από τα πιο παλαιά τεμένη στην Ινδία και να κάνω κάποιες συναντήσεις με τον Saeed έναν πολιτικό και πολύ συμπαθητικό τύπο. Μια μέρα μου είπε: Πρέπει να έρθεις μαζί μου να πάμε κάπου που δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. Περπατήσαμε περί το μισό χιλιόμετρο στη κορυφογραμμή του λόφου πίσω από το τέμενος ώσπου φτάσαμε σπίτι του. Η θέση που βρισκόταν το σπίτι είχε μια πανέμορφη θέα. Μπορούσες να δεις όλη την πόλη, το τέμενος, το Κόκκινο Φρούριο, την παλιά πόλη. Ήταν καλοκαίρι, αργά το μεσημέρι. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να περνούν τα απογεύματά τους στις ταράτσες των σπιτιών. Τα παιδιά πετάνε τους χαρταετούς τους και γενικά η ζωή κυλάει μέσα από αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα. Άρχισα να φωτογραφίζω και συνέχισα για δύο-τρεις ώρες. Αλλά όσο εντυπωσιακά και να ήταν τα πανοράματα σκεφτόμουν ότι κάτι έλειπε. Δεν μπορούσα να τα συνδέσω με έναν πιο ανθρωπιστικό τρόπο. Αργότερα, καθώς ο ήλιος έδυε, κατεβαίνοντας από τη σκάλα της ταράτσας είδα μια νέα γυναίκα που βρισκόταν στο σπίτι του ξάδερφου του Saeed να κάνει namaz (να προσεύχεται). Έκανα τέσσερις-πέντε λήψεις στα γρήγορα και τελικά σε μία από αυτές φάνηκα πολύ τυχερός. Όλα ενώθηκαν αρμονικά. Το φως, τα σύννεφα, το τοπίο και η γυναικεία φιγούρα. Δεν έτυχε ποτέ να συναντηθώ με τη γυναίκα που φωτογράφησα. Μετά όμως από ένα βραβείο που κέρδισα για τη συγκεκριμένη φωτογραφία έδωσα στον Saeed ένα τύπωμα και ένα αντίγραφο του βιβλίου μου. Γνωρίζω πως όλη η οικογένεια ένιωσε ευχαρίστηση με όλα αυτά κι έτσι όπως προέκυψαν. Συνήθιζα να δουλεύω για τις εφημερίδες ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως όλες οι καθημερινές ιστορίες έχουν και έναν καθημερινό θάνατο. Ένιωσα πως μια εικόνα πρέπει να παραμένει ζωντανή, να ζει από μόνη της, να γίνεται αιώνια. Από την άλλη, οι φωτογραφίες στα έντυπα δεν διαρκούν και πολύ. Έχουμε μια όμορφη λέξη στη γλώσσα Hindi, είναι η λέξη «darshan» που αθροίζει όλα τα παραπάνω. Κυριολεκτικά σημαίνει «βλέπων» μα πιο πολύ αφορά στην ολότητα, στην επαφή και τις διασυνδέσεις ανάμεσα στα πράγματα. Η φωτογραφία είναι για μένα ένα «darshan» της χώρας μου και αυτή η παραπάνω εικόνα είναι ιδιαιτέρως μαγευτική μεταδίδοντας παράλληλα μια έντονη εμπειρία. Η Ινδία είναι ο κανβάς μου… ο κόσμος μου...!   

Raghu Rai, γεν. Jhang, Punjam, British India (σήμερα στο Pakistan), 1942.

Μετάφραση-προσαρμογή: Δημήτρης Τσεβάς. Από μια συνέντευξη του φωτογράφου στον Andrew Pulver τον Φεβρουάριο του 2010.